Hoe een natuurwandeling je hersenen beïnvloed

Een wandeling in het park is al van oudsher een favoriet middel van vele mensen om even diep na te denken over de zaken. Om even gewoon alles op een rijtje te zetten en een oplossing te bedenken. Nu blijkt uit een interessante nieuwe studie over de fysieke effecten op het brein van in de natuur zijn dat een natuurwandeling ook echt onze mentale gezondheid kan verbeteren en onze hersenen zelfs aanpast.

Stadsmensen
De meeste mensen leven vandaag de dag in een stad en spenderen dan ook heel wat minder tijd buiten in de natuur dan onze voorouders deden. Dit heeft ook allerlei nefaste effecten teweeg gebracht. Stadsmensen lopen een hoger risico op depressies, zenuwinzinkingen en andere mentale ziektes dan mensen die buiten een stadscentrum wonen. Dat schijnt geen toeval te zijn wordt steeds vaker en luider gesuggereerd door nieuwe onderzoeksrapporten. Zo zou het zelfs zo zijn dat stadsbewoners met weinig parken in de buurt vaker psychologische problemen hebben dan stadsmensen die aan de voet van het stadspark wonen bijvoorbeeld. Maar hoe komt het dan dat de natuur schijnbaar zijn invloed heeft op onze emotionele gezondheid?

Op zoek naar een verklaring
Het is een vraag die Gregory Bratman mateloos intrigeerde. De onderzoeker aan de befaamde Stanford Universiteit in de Verenigde Staten bestudeerd al even de psychologische effecten van het leven in de stad. Zo concludeerde een eerdere studie dat vrijwilligers die een wandeling ondernamen in de groene delen van de campus van Stanford meer aandacht hadden en ook gelukkiger waren dan de proefpersonen die door het verkeer moesten. Het nieuwe onderzoek ging echter nog heel wat verder en zocht naar de neurologische mechanismen die voor het mentale effect zorgden.

Gedaan met piekeren
Bratman en zijn medewerkers gingen na wat voor effect een natuurwandeling heeft op piekeren. Piekeren is dan ook een van de meest nefaste gedragingen die we als mens kunnen vertonen. Het constant herkauwen van zaken die gebeurd zijn, het continue ongelukkig zijn met hoe ons leven loopt: niet gezond is dat. Interessant is dan ook dat piekeren sterk geassocieerd wordt met een deel van de hersenen gekend als de subgenual prefrontale cortex. Het onderzoek ging bij 38 mensen na hoe de activiteit in dat deel van de hersenen na voor en na een natuurwandeling was en veranderde. 19 van de vrijwilligers werden op een natuurwandeling gestuurd en de andere 19 op een wandeling doorheen de stad zelf.

De verandering
Zoals te verwachten viel was er geen extra rust in de hersenen te vinden van de personen die langs de stad moesten wandelen. De natuurwandelaars echter kenden een merkwaardige verbetering in hun mentale gezondheid. Ze piekerden heel wat minder en er stroomde ook minder bloed naar dat specifiek deel van de hersenen. Dat zet nu natuurlijk de deur open naar verder onderzoek: hoe veel tijd in de natuur is er nodig om een goed effect te bereiken? Hoe groot is het effect dat kan bereikt worden? En ga zo maar door!