Ode aan de vrouwen in een maatje meer

Je kent het beeld ondertussen waarschijnlijk wel van televisieseries en films: een vrouw die zich wanhopig in te strakke kleding probeert te proppen, terwijl vrouwen maatje fotomodel zich om haar heen manoeuvreren om zichzelf uitgebreid in de spiegels te bewonderen. De hoofdrolspeelster voelt zich hierdoor verschrikkelijk lelijk en oncomfortabel in haar lichaam en verlaat de winkel, zonder iets te kopen maar met het voornemen nooit meer koolhydraten of suiker te eten.

Deze scènes konden haast niet verder verwijderd zijn van de werkelijkheid, want wanneer ik in een kleedkamer van een kledingwinkel voor dames met een wat voller lichaam sta, voel ik me beter over mijn lichaam dan ooit tevoren. Ik kan me absoluut niet vinden in deze voorspiegeling van een worstelende vrouw, want ik heb de aardigste vrouwen ontmoet in deze kleedkamers. Sterker nog: als deze ontmoetingen er niet waren geweest, had ik vandaag de dag waarschijnlijk niet zo’n positief zelfbeeld gehad. Omdat ik deze vrouwen een warm toedraag en hen iets verschuldigd ben, maar ze niet eens bij naam ken, schrijf ik bij deze een brief die aan hen gericht is.

Beste vrouw die ik in de kleedkamer ontmoette,

Misschien weet jij niet meer wie ik ben, maar ik weet nog heel goed wie jij was. Dank je wel dat je vriendelijk tegen me was terwijl niemand je daartoe verplichtte, het heeft mijn leven veranderd. Ik was zo onzeker over mijn lichaam, maar de luchtige conversatie die we in de kleedkamer hadden heeft een enorme impact op dit zelfbeeld gehad.

Dank je wel. Omdat je me de moed gaf die jurk aan te passen, of dat zwempak waarvan ik dacht dat mijn lichaam het niet waard was. Dank je wel voor de hulp terwijl ik leerde dat de eeuwige ‘maatje meer regels’ in tijdschriften en make-over shows op tv niet hoefden te worden opgevolgd. Dank je wel dat je me zei dat dat ene kledingstuk me geweldig stond, en dat je eerlijk was wanneer dat andere me absoluut niet stond. Dank je wel dat je het niet over ‘probleemzones’, ‘bikiniklaar’, of ‘zwakke punten verhullen’ hebt gehad. Dank je wel voor de opheldering dat strepen de vijand niet zijn, want ik houd van strepen en draag ze maar al te graag. Dank je wel dat je mijn rits dichtmaakte en die rare bandjes uit elkaar haalde. Dank je wel dat je met me meevoelde en met me mee lachte.

Je zorgde ervoor dat ik me op mijn gemak en geaccepteerd voelde, in een maatschappij die anders op mijn ergste nachtmerrie had geleken. Je speelde een belangrijke rol tijdens het leren hoe ik mezelf en mijn lichaam kon accepteren zoals het is. Ik kan je daarom niet genoeg danken.